PROGNOZA POGODY
"Pogodę dziś
mieliśmy jak w środku lata" (l czerwca 1996 roku).
Jaśmin przekwitnął.
"W Polsce po południu upał.
Ten upał przychodzi do nas z południa Europy.
Noc ciepła.
Na Dolnym i Górnym Śląsku
niedziela pełna słońca".
Bez już brązowy,
karty kalendarza przetasowane dziś w nocy.
"Trzydzieści trzy lata temu padł rekord
temperatury w Łodzi i Zamościu:
35° C" (l czerwca 1963 roku).
Wietrzyk.
Błękit, bez łez.
Lazur. Lazur niepokalany. Szafir i seledyn.
Bez już w brązach; w pąsach i dąsach.
Strasznie smutno.
l czerwca 1996 r., 4, 23, 25 lipca 1996 r.
ĆWICZENIA Z POETYKI I METEOROLOGII
zaczyna zbierać się na burzę
coś jest nie tak jak być powinno
błękit się bełta(!), twarze chmurzą
z murów Rawenny złoto ścieka
ścianą rozkosznie miodopłynną
Zabawa słowami?
Trochę tak, ale dużo bardziej nie.
Bo od słów - ich ciężaru, barwy i szyku -
- trzyma się lub trzeszczy świat
to było w Burgos. Przebudził się wiatr,
porwały się sny kolorowe.
Na Mesa Verde kończył się świat.
Słowa tajemne, słowa nowe...
Zabawa słowami?
Trochę tak, ale dużo bardziej nie.
Bo od słów - ich ciężaru, barwy i szyku -
- trzyma się lub trzeszczy świat
z murów Rawenny złoto ścieka
nitkę sensu wiersz nawleka
14 czerwca 1995 r., 6 lipca 1996 r.
DESZCZ
Mokrzy ludzie, mokre rzeczy.
Skurczone to wszystko
do samej esencji,
do prawdy i kłamstwa,
do dobra i zła
skulone.
Nad horyzontem,
nad gmatwaniną parujących pozorów,
nagi miecz anioła
w strumieniach deszczu, w ulewie,
pracuje bez wytchnienia
deszcz
porywisty, chłodny
zlepia
włosy, kartki
rozmazuje
rządki liter, kontury rzeczy
1994 - 1996 r.
WŁAŚNIE właśnie
rozpłakał się lipiec.
Strugi ciepłego deszczu
próbują zmyć grzechy miasta.
Kris Kristofferson
patrzy na mnie z
ekranu
właśnie
przełamuje się czas.
Trud na ostatnim wdechu
i wakacje spotykają się. Transformacja
wyśniona. Przekrwione słońce
zagląda mi w
twarz
właśnie
czytam o tym,
że Jezus ma w Kościele
swoją rodzinę. I że szlag trafi zło, moje
serce i rozpacz. Całą trójkę. Każde
inaczej. W wybranej przez Boga
kolejności
Tańczę przed Nim, gram.
Potykam się, lękam, ufam.
On
prowadzi moje kroki,
liczy moje włosy,
słyszy mój śpiew.
Widzi mnie
lipiec - wrzesień 1996 r.
CIVITAS DEI
jak łatwo się wyrzec
jak trudno utracić
ks. Jan Twardowski
Miasto latem,
w upale,
gdzieś między południem a zmierzchem,
całe w sierpniowych dreszczach,
jakiekolwiek.
Choć raczej duże. I najlepiej w Europie,
ale też gdziekolwiek.
Byle
dużo kościołów, kobiet, dzieci,
fontann, zapachów, kurzu, gorąca;
miasto znużone,
cichnące.
Takie
zabiorę ze sobą
do nieba
złaknione cienia
w niedzielne, letnie popołudnie
albo też wyczerpane
po nieprzespanej nocy:
róźowo-fioletowe, o brzasku.
Ciepłe. Pijane lipcem,
potem, żarem.
Na przykład
Alfama w starej Lizbonie,
albo przedmieścia Lyonu,
albo okolice Trocadero w paryskim zmierzchu,
albo wiedeński Ring,
krakowski Kazimierz,
lubelska Starówka,
mieszanina biedy,
lata w zenicie,
lata dogorywającego, przedjesiennego,
i zapylonej, rudo-żółtej zieleni.
Akordeon gdzieś gra.
Pasja życia
płynie niewidzialna
żyłkami wąskich uliczek.
Nieuleczalna tęsknota.
Lapassion de ma vie -
- mawiał Congar. Le gout de vie...
Najważniejszy dowód na istnienie Boga.
Sierpniowa teodycea
6 czerwca 1996 r., 23, 25 lipca 1996 r.
* * * (myślę o tym...)
myślę o tym
jak drżą Twoje wargi
to nie są wargi "w ogóle"
to nie są wargi "jako takie"
to nie jest nawet "ukonkretniona idea warg"
to są Twoje wargi.
I domyślam się,
że jakoś tak -
- z przewyższeniem nieskończonym -
- kocha nas Bóg
5 września 1995 r.
ŁAGODNOŚĆ SIERPNIA
Radość łagodna. Radość na wskroś.
Bez palpitacji i wysokich temperatur.
W słońcu, w zieleni, w niebieskości
rzeczywistej i metaforycznej.
Wśród nagłych wybuchów śmiechu.
Pod kopułą z błękitu.
Liżę rany.
Zbieram siły.
Obliczam szansę.
Wzmacniam mięśnie.
Dokarmiam wyobraźnię.
Szykuję się do skoku.
Łagodność wzbiera, jest coraz gęstsza.
Dziękuję za życie.
Łagodnieję, radosny.
Skaczę, nie sięgam,
przegrywam szczęśliwy
4 sierpnia 1996 r.
* * * (nad nami trzy barwy...) Mamie
nad nami trzy barwy:
siność,
róż połyskujący
i blady, chorowity błękit.
A przy nas świerszcze, ich cykanie wytrwałe.
Też nowy księżyc, ostry sierp. Srebrzystość sama.
Za nami odgłosy dzieci, uderzenia piłki.
Ze wzgórza, zza mgły, świst siekiery,
zwielokrotniony krzyk rozszczepianego drzewa.
Ty ubrana na biało.
Tylko kreski czarne na niedzielnym sweterku,
jak przypomnienie ciemnej strony bycia.
Świeca, spokój.
Barwy sierpnia.
Zapowiedzi, tajemnice, wdzięczność
18 sierpnia 1996 r.
KOLORY
dzień był bez skazy
wyż azorski przyniósł nadmiar błękitu
a list zbyt wiele dobrych wspomnień
wczorajsze mgły i jutrzejsza ulewa
były oddalone o bezpieczną odległość
dwóch czarnych nocy
nastało zielone Królestwo Radości
23 lipca 1995 r., 23 lipca 1996 r.
WIATR Basi
jest sprawiedliwy
bo z taką samą mocą
smaga szarpie targa
gałęzie
włosy
ramiona
wodę
skrzydła mew
obłoki
tamten kuter
dopada głaszcze uderza
wszystko co jest
dźwięki
głosy
rozmowy
zamienia w potargany szept
ale też
zasłania obłoki
odkrywa słońce
jak
echo echo echo
Zielonych Świąt
przepadasz za nim
bo nie wiadomo
skąd przychodzi i
dokąd zdąża
8 sierpnia 1993 r., 30 stycznia 1995 r.
GÓRA NIEWZRUSZONA Więc
kiedy trzydzieści trzy lata temu
wjeżdżaliśmy z mamą
na tę górę,
było prawdopodobnie tak samo
paskudnie.
Deszcz lub śnieg,
zależnie od wysokości.
I wichura.
Są zresztą dowody: zdjęcia, strzępy wspomnień, łzy.
Może byliśmy wówczas trochę mniej samotni,
ale któż to wie.
O, na tej fotografii:
to właśnie ja, w tamtej, mitycznej chwili,
wtulony w mamę.
Ona śliczna, trzydziestodwuletnia,
nie zna jeszcze tego, co będzie później,
wszystkich odcieni bolesnej wierności, na dobre i złe.
Oboje jesteśmy zresztą
w płaszczach przeciwdeszczowych
Teraz przesiadka -
- Myślenickie Turnie.
Mamo, wszystko jest tu ciągle podobne do nas:
białe, kruche, piękne.
Przemijające
17 września 1996 r.
* * * (pamiętam: / na Twojej ziemi...)
Bożence
pamiętam:
na Twojej ziemi,
w izbach Twego domu,
bezpieczny świat.
Złe moce tu nie mają wstępu,
dobrze tu dzieciom,
cichnie płacz.
pamiętam:
wszystko tu zabarwione
we wzór odwrotny,
bezbolesny, a prawdziwy,
desenie przemieszane
aż po rozedrganą
w porannym słońcu
linię horyzontu.
pamiętam:
złe moce tam nie mają wstępu,
dobrze tam dzieciom,
cichnie płacz
maj 1995 r., październik 1996 r.
TWÓJ ŚWIAT Tak,
to jest twój świat,
uwierz:
"Holderlin"
Guardiniego,
"Voices"
Vangelisa,
"Cień jaskółki.
Esej o myślach Chopina"
Przybylskiego,
zielone wstęgi półek
cierpliwie zgięte pod ciężarem słów.
Jeszcze:
Jari Litmanen, Rui Costa, ot tak, z fantazją,
czarna plama brewiarza
na płonącym w ekstazie bycia stole,
fantasmagorie, przemęczenie,
wierność, milczenie.
Szklanka mleka, powołanie do
dobroci, smutku i piękna.
Jezus jako droga.
Tak, uwierz
17 kwietnia 1996 r., 2 października 1996 r.
ZACHÓD SŁOŃCA NAD MORZEM. OLEODRUK
Wpadło w wodę zbyt nagle
Jakby na czyjś rozkaz
Jakby się ze sznura urwało i pękło
Jakby się nie bało utracić czerwieni
I serdecznego ognia zbieranego wieki
Jakby pewne wschodu
Ludzie gasną wraz z nim
I dziwi ich spokój
Jakby się dziś śmierci nie bali tak bardzo
Jakby pewni wschodu
A kiedy go brakło
Zapalają światła
By ich płomykami
Podsycać nadzieję
5 czerwca 1995 r.
KONCERT ORGANOWY
W KOŚCIELE NMP W PSZOWIE
Bądź pochwalony, Jezu Chryste
chorał J. S. Bacha
dławią się stare rynny
oceanem deszczu
jak zużytą metaforą
ale
wewnątrz murów
wzruszenie wiruje jak motyl.
Rzeźbiony apostoł spada już prawie z ambony
różańce z jabłek
pod ołtarzem dynie
i słoneczniki oplatają paschał.
A pod kopułą
na barokowej wysokości skrzydeł
tony tak gęste
jak esencja rzeczy
współbrzmią z ciężkim deszczem
za duża dawka dźwięku
piękna i współczucia.
I nagle cisza jak ciało zranione
niezdolne do ekstazy od nadmiaru szczęścia
więc "noc jest mi światłem"
i w ulewie dźwięków brzmi
"zupełnie inaczej"
Bądź pozdrowiona, nasza Pszowska Pani.
I słoneczniki, i serce paschału.
Nowa orgia dźwięków
miażdży kurz i trwogę
żłobi kamienne płyty.
Ale apostoł nie spada z ambony...
... z otwartą książką
podniesioną ręką
i półotwartymi ustami
ku przestrodze
26 września 1993 r.
NASIONA SŁOWA. LOGOI SPERMATIKOI
Moim przyjaciołom z rocznika święceń 1979:
Stasiowi, Krzysztofowi, Wszystkim
z odłamków szeptu
spisywane słowa
na skrawku zwoju
ze wzgórz Pergamonu
w rzędach tabliczek
nad Morzem Egejskim
zapisany lazur,
cierpienie pytań i naddatek sensu...
w ulotnych wierszach
i w słowach motylich
płoszona ogniem,
zalewana morzem, krwią
przebłyskuje Prawda
maj 1995 r., październik 1996 r.
LATO W PSZOWIE. LIPIEC 1994 ROKU
Ks. Andrzejowi Maślance
lepsze niż w Nohant
bo moje
rozrzedzone powietrze
w studni obniża się tafla wody
dyszy pies
bawią się koty na dachach
wraca dzieciństwo
stężone wyśnione
rajskie najprawdziwsze.
Fatamorgana
noce głośne od świerszczy
i od nadmiaru światła
wędruje pająk spragniony pożerania much
pęka liść kruszony bosą stopą
i opadają na kamienną ziemię
zeschnięte na wiór
sine płatki clematis hybrida, powojnika
(odmiana " Gipsy Queen ")
to lato się kończy
już odchodzi
zapłacze się w jesień
załka
zadusi
zrobię wszystko
by wróciło
na razie wiatr
rozpalonym oddechem
jak pneuma z kart praxeis Apostolon
powala na ziemię
przebija na wylot
jak wtedy, w Mesquitos.
Pamiętasz?
lipiec 1994 r.
METAFIZYKA ŚWIATŁA Ef5, 8-14
już jutro wiosna
już południowe lata czterdzieste
już wchodzisz w sferę światła
już pora przebić dłutem mroczne epitafium
na razie wszędzie leży śnieg,
ciężkie dywany śniegu,
z którego coś chcesz zrozumieć
i coś uratować.
Choćby brud,
a raczej zagadkę brudu
wżartego w biel,
czyli tajemnicę skażonego -
- a wolnego istotowo od skażenia -
- światła
ależ tak, zapomnij o sobie,
spójrz dalej:
biel brudu,
skażone światło,
południe życia.
I właśnie w tym miejscu, w tej chwili,
słowa księdza Pasierba, tuż sprzed agonii:
"białe motyle
poziomki jak krople krwi
przy samej ziemi"
20 marca 1996 r.
DE TRINITATE. WYKŁAD moim studentom
Ziemia jest pełna nieba, a każdy zwykły krzew płonie Bogiem.
Ale tylko ci, którzy -widzą, zdejmują sandały;
reszta siada i zbiera jagody.
Elisabeth Barret Browning
pracowicie
notują
zawieszam głos.
Udaję
że się zamyśliłem
nad tym
co
tak święte a
takie zawiłe
ale ja tylko patrzę
raduję się chwilą
i
uczę się kochać
potem mówię
to i owo
czyli wygłaszam
kwestie nader dialektyczne
znów
zawieszam głos
by smakować pokorę
cierpliwych słuchaczy.
Wchodzę
cicho
na palcach
w mądrość nie moją.
Wiem już
że treść jest ważna
tylko do pewnego stopnia
ważniejsze są
iskry
z których kiedyś wybuchnie pożar
spotkanie
burza za oknem
cisza w sercu
krople potu
prawda
maj-czerwiec 1994 r.
|
